Fuxan Os Ventos

Sementar sementarei,
loguiño de crarear,
en tanto no povo medre
un meniño, un vello e un cantar.

Un meniño rebuldeiro
que fale na lingoa nai
que suba nos pexegueiros
a fruta verde a roubar.
Un vello que de consellos
un rostro de fume e pan
que conte contos ós nenos
do cuco e do paspallás.
Un cantar de redención
que toque a desolación
nun limpo e craro alborear.
Logo, deixáime morrer,
entre dous regos, queimado,
cando veñan os solpores
dos homes esfamiados.